Van 2009 tot 2019 organiseerde de stichting jaarlijks het Taribush Kuna festival. De laatste jaren kwamen hier meer dan 10.000 bezoekers op af. De schaal van het festival paste niet meer goed bij de stichting en de omgeving waarin het zich afspeelt. Daarom is besloten dit festival in 2020 (voorlopig) voor het laatst te organiseren, vanwege Corona is die editie in een online variant doorgegaan. In 2021 zou deze (voorlopig) laatste editie alsnog plaatsvinden, maar minder dan 2 weken voor tijd op het moment dat de volledige voorbereiding klaar was, trok de overheid vanwege de hard oplopende Coronacijfers alsnog de stekker eruit. Dat was het dan ……. voorlopig?
Zie het als de elfstedentocht, je weet nooit wanneer en of de volgende editie zal plaatsvinden. Als de neuzen in de toekomst de goede kant opstaan, kan het zomaar gebeuren dat we weer eens kunnen genieten van het Taribush Kuna.
Zie hieronder impressies van het Taribush Kuna festival!
Wat een leuke reacties hebben we binnengekregen!
Hier vind je allerlei verhalen, recensies, foto’s en video’s van Taribush Kuna
Johanna
Picture this…
Ik neem je even mee…
Een festival middenin de prachtige natuur.
’s Avonds rond een uurtje of half 11.
Een koepeltent
In het midden op de grond een vuurplaats
De geel/
Soms vallen ze knetterend
Boven je de heldere, al donker, geworden lucht.
Een enkel sluierwolk
De maansikkel schijnt helder.
Hier en daar is al een ster tevoorschijn gekomen.
In de hut staan houten bankjes om het vuur heen.
John
Hippies? Ze bestaan nog. 😉
Ik ben een 60-er jaren kind en ik werd een enigszins bejaarde hippie. Ik kwam op internet het Taribush Kuna festival tegen en besloot het eens te proberen. Inmiddels mijn vijfenzeventigste levensjaar, was ik daar niet een beetje te oud voor? Ach, het was in Drenthe, daar kwamen Cuby and the Blizzards vandaan en blues was mijn favoriete muziek.
Ik stond paf. Honderden hippies, van oud tot heel jong. Versierd, verkleed, blote moddervoeten en (voor zover ik kon beoordelen) alleen joints. Vrolijke mensen die elkaar en mij gedag zeiden (nee ik kende niemand).
Michiel
Wat kan een jaar toch lang duren…
Vorig jaar mocht ik voor de eerste keer het festival komen vastleggen als fotograaf. Ik had geen idee wat ik kon verwachten, maar na het eerste uur was ik verkocht! Een jaar wachten op de volgende Kuna duurde dan ook erg lang…
Terwijl singer-songwriters hun liedjes spelen, kunstenaars hun kunsten vertonen en gedichten en poëzie worden voorgedragen, pakt net een ska-band hun spullen in en maakt een andere band zich op om een beetje pit toe te voegen. Het is een beetje het Oerol in het klein, maar dan in Drenthe (en zonder het vervelende zand dat overal tussen gaat zitten).
Anke
Tussen de regels
In de bomen hangen lampenkampen. Diverse boomstammen fungeren als tribune. Alles lijkt kunst. Ik ontdek steeds weer nieuwe dingen en ik blijf me verwonderen. Wat een organisatie moet dit zijn geweest. Mijn metgezel verwoordde het de dag er voor precies zoals ik het voel: ‘Je kunt gewoon merken met hoeveel liefde dit allemaal opgebouwd is’.
Miranda van Meijeren
Ik schrijf mee
Zodra de zon haar gezicht laat zien, struin ik het internet af. Op zoek naar leuke festivals. Dit keer is mijn oog gevallen op een cultureel evenement in Drenthe. Samen met een vriendin vertrek ik naar Lheebroek, voor 4 dagen Taribush Kuna. Als het programma ook maar half zo leuk is als de website doet voorkomen, hebben we een juweeltje in handen.
Alfons Pot
Gezapige Jack Pot
Het is nu maandag, het festival ligt een dag achter ons en ik gedij op een fijne nawee. Wat was het leuk! Onbeschrijfelijk soms. Het moment dat ik het podium besteeg vervulde mij elke dag op een andere manier. Dan verdween ik in een tunnelroes die na ’t applaus open spatte, alsof m’n zintuigen alles weer binnenlieten.
